Mijn ex en ik 

Ik behoor tot de 10% van de mensen die een goede relatie heeft met haar ex(en).
Men wantrouwt dit vaak merk ik. Of het echt wel over is tussen ons? Verlang ik niet stiekem toch nog naar iets? Je bent toch niet voor niets uit elkaar? Het is maatschappelijk gezien bijna méér aanvaard dat het beëindigen van een relatie vervelend verloopt, dan dat je vrienden blijft met je ex.

Goed voelen

Ik heb geen verlangen naar mijn ex(en). Ik heb juist heel goed de tijd genomen om te voelen wat het beëindigen van de relatie met me deed. Ik kan je vertellen dat het me heel veel pijn deed. Ondanks mijn beslissing. Maar juist door dat ten volle te aanvaarden en te ervaren, en dus soms avond na avond verdriet te hebben (want dat houdt praktisch gezien het voelen in), denk ik dat we goed contact hebben.

Zuiver contact
De meeste mensen voelen het wanneer iemand baalt van ze. Ik sprak me vroeger niet altijd uit als ik het ergens niet mee eens was of me beledigd voelde. Alles ‘voor de goede relatie’. Maar ik kan je vertellen dat dat nu juist funest is voor de relatie. Die ander merkt heus wel dat er iets niet goed zit in het contact. Als je geluk hebt, wordt dat benoemd door je partner (‘lieverd, ik heb het idee dat er wat is’) of ex-partner, en krijg je op die manier de gelegenheid om je frustratie te uiten (als je dat durft, kunt én als je je ego even opzij kunt zetten). Ik heb het persoonlijk niet altijd door dat iets me dwars zit. Ik vind het fijn dat iemand anders mij daar dan bewust van maakt. Want wat ik wél voel is dat het contact niet lekker verloopt, terwijl ik juist zo verlang naar verbinding.
Maar vaak is de ander niet in staat om te benoemen dat het contact niet lekker verloopt. Als je dan zelf je frustratie niet uitspreekt, wordt de afstand tussen jullie alleen maar groter. Want alle contactmomenten die daarna volgen, zijn niet ‘zuiver’ meer. Er zit ruis op de lijn. Onuitgesproken ruis. Dus jezelf uitspreken is een gouden tip, óók naar je ex.

Hoe begin je?
Voor mij is het een signaal naar mezelf toe als ik merk dat het contact tussen mij en mijn partner of mij en mijn ex niet lekker loopt. Ik erger me dan bijvoorbeeld aan alles wat hij doet. Of ik loop mopperend door het huis. Dan check ik bij mezelf in en stel mezelf de vraag: wat zit je dwars? Die vraag brengt me bij mijn gevoel.
En dat gevoel uitspreken is goud waard in een relatie. Omdat het jouw eigen gevoel betreft, zal de ander zich niet aangevallen voelen (in de meeste gevallen dan). De ander krijgt juist empathie voor je, verzacht en staat open. Jij kan je verhaal doen en in 99,9% van de gevallen blijkt (bij mij dan) dat dat gevoel ook nog eens níets met die ander te maken heeft! Sterker nog, er komt weer verbinding tot stand.

Weemoed voelen
Het is heel normaal om een bepaalde weemoed te voelen in de relatie tot je ex. Een soort heimwee naar betere tijden. Nog steeds kijk ik af en toe met weemoed terug naar de ervaringen samen, maar ik durf die weemoed te voelen. En soms spreek ik het ook uit naar mijn ex. ‘Wist je nog, die keer op vakantie in Spanje? … ’ Dat brengt ook een bepaalde verbinding tot stand. En dan blijkt dat er vooral veel liefde schuilt in die herinnering. Dankbaarheid dat ik dat heb mogen meemaken met hem. Maar dan voel ik ook dat we niet meer bij elkaar passen.

Wat als je lijnrecht tegenover je ex staat?
Soms staan mijn ex en ik lijnrecht tegenover elkaar. Hij die onze zoon wil opereren, en ik die dat niet wil. Ik die zwemdiploma A genoeg vind, hij die B en C wil. Hij die de verjaardag van onze zoon in de ballenbak wil vieren, ik die het thuis wil vieren. Hij die dure cadeaus wil geven, ik die goedkope cadeaus genoeg vind. Hij die Sinterklaas apart wil vieren, ik die het samen wil vieren. Etc. Hoe kom je nu uit zo’n patstelling? Wat mij betreft zijn dat vijf belangrijke zaken die hierin een rol spelen: Acceptatie van de realiteit, vertrouwen dat de ander net zoveel van jullie kind houdt als jijzelf, respect voor elkaars positie, de verantwoordelijkheid tot goed ouderschap én jezelf goed bevragen.

Acceptatie, respect en verantwoordelijkheid
In iedere relatie, dus ook in de relatie met je ex, komen onenigheden voor. Dit accepteren we en zien we niet als falen. Mijn ex en ik zijn open over deze onenigheden. We praten erover, soms maken we compromisafspraken en vaak stellen we vragen aan elkaar en aan onszelf. Tot nu toe zijn we hier altijd goed uitgekomen.

De basis hiervoor is het respect voor elkaars positie als ouder en volledige acceptatie van dit voldongen feit. Hij ontkent niet dat ik de moeder ben (en dus zeggenschap heb over onze kinderen) en ik ontken niet dat hij de vader is (en hij dus zeggenschap heeft over onze kinderen). Feit is: we zullen tot in de lengte der dagen met elkaar te maken hebben, want we zijn nu eenmaal ouders van dezelfde zoon. We hebben, omdat we samen een kind hebben gekregen, samen de verantwoordelijkheid voor onze zoon. We zijn voor onze zoon verplicht om te streven naar goed ouderschap. We kiezen hier bewust voor.

Vertrouwen
Ik vertrouw erop dat mijn ex net zoveel van mijn zoon houdt als ik. Alles wat mijn ex doet, zal hij dus doen met de beste intentie voor onze zoon, zélfs als ik niet achter de uitwerking sta (‘want wie verwijdert nu een lichaamsdeel? Hoe erg is het dat onze zoon vaak keelontsteking heeft?’).

Onderzoek waarom je doet zoals je doet
Soms moet iemand zijn ‘verlies’ nemen. Het allerbelangrijkste is dan dat de degene die niet krijgt wat hij of zij wil, goed voelt en zichzelf ook kritische vragen stelt. Waarom ben ik boos? Waarom voel ik mij nu verdrietig?

Ik wilde bijvoorbeeld niet dat de keelamandelen van onze zoon eruit gingen, in tegenstelling tot mijn ex, zijn vader. Ik wilde het écht pertinent niet. Als ik een alleenstaande moeder was geweest, had ik het niet gedaan. (Ik geloof erin dat het lichaam signalen afgeeft door middel van pijn en ontstekingen. Die signalen moet je niet negeren of verwijderen, maar moet je wat mij betreft onderzoeken: wat is de dieperliggende oorzaak?)
Maar hij zei, in his defence, dat wanneer hij een alleen staande vader was geweest, al een paar jaar terug de keelamandelen had laten verwijderen. Het is een relatief kleine ingreep volgens hem en het lost een hoop op. Omdat we elkaars positie als ouder respecteren, waren we eerst tot een compromisafspraak gekomen (we kijken het nog even aan, maar als hij nog x keer ziek is geworden, dan maken we na datum x een afspraak in het ziekenhuis voor een oriënterend gesprek). Maar toen eenmaal die datum dichterbij kwam, merkte ik dat ik me niet aan die afspraak kon of wilde houden. Ik heb dit eerlijk geuit naar mijn ex. In de hoop dat hij hier begrip voor zou hebben en het nog meer wilde uitstellen. Hij wilde het niet meer verzetten. Ik had er op dat moment voor kunnen kiezen om mijn kop in het zand te steken (dat deed ik ook een tijdje) en gewoon niet meer te beginnen over het onderwerp. Op die manier werd mijn zoon niet geopereerd en kreeg ik wat ik wilde. Immers moeten beide ouders toestemming geven voor een operatie en ik wist één ding heel zeker, van mij uit gaat die toestemming niet komen! Échter wel met een verlies van onze goede verstandhouding, maar dat nam ik wel op de koop toe. Totdat na maanden mijn geweten begon op te spelen: het voelde niet eerlijk wat ik aan het doen was. Ik was niet trouw gebleven aan de afspraak met mijn ex (die ik overigens ook nog bewust zo vaag mogelijk had gehouden), maar erger nog, ik was niet trouw gebleven aan de afspraak met mezelf, dat ik namelijk een goede ouder wilde zijn voor mijn zoon. En daar hoort een goede verstandhouding bij met zijn vader. Ik wist, als kind van (vecht)gescheiden ouders, dat een slechte verstandhouding tussen ouders funest is voor een gezonde mentale ontwikkeling als kind. Een kind heeft nu eenmaal beíde ouders nodig voor een optimale ontwikkeling. Dat gunde ik mijn zoon.
Maar ik wist ook dat mijn ex dit keer geen water bij de wijn ging doen. Daar had ik een hele tijd op gehoopt, maar er zat geen beweging meer in. Zijn maat was vol.
Het gedachtekringetje dat telkens opkwam: ‘maar HIJ ligt dwars, HIJ doet moeilijk, HIJ moet veranderen’ kende ik maar al te goed. Maar feit was: hij verandert niet. Ik kan hem niet veranderen, dat was duidelijk.
Ik was radeloos. Wat moest ik doen? Mijn ex was niet te overtuigen. En hij kon mij niet overtuigen. Toen ben ik mezelf gaan ‘onderzoeken’. Wat voelde ik als ik over de gesprekken met mijn ex nadacht? Waarom reageer ik zo fel? Ik voelde angst…. en verdriet… Angst dat ik mijn kind pijn aandeed door hem naar ‘het ziekenhuis te sturen’. Pijn na zo’n operatie waar mijn kind niet mee weet om te gaan. Angst dat ik er niet voor mijn kind kan zijn tijdens en na zo’n operatie. Angst dat we iets belangrijks weghalen waarvan we gewoon nog niet weten wat de functie is. Etc. Ik ben dat gevoel, die angst, het verdriet, écht gaan voelen. Tranen rolden over mijn wangen. Ik ben het gaan bespreken met mijn huidige partner. Ik ben met mijn ex in gesprek gegaan. Heb mijn tranen laten zien. Heb gezegd dat ik bang ben. Voor de pijn voor mijn zoon. Dat ik hem niet kan troosten. Dat ik niet zo sterk ben als moeder. Waarop we een heel mooi verbindend gesprek hadden. Waarin mijn ex vertelde dat hij ook bang was. Hij was zelf geopereerd en kende de angst. Ik zag dat hij uit liefde handelde voor onze zoon. Mijn weerstand voor de operatie was hierdoor zo goed als weg. Ik kon zelfs op hem leunen. Ik gaf hem het voordeel van de twijfel. We maakten afspraken over wie waarbij zou zijn in het ziekenhuis. En mijn zoon is geopereerd en we hebben hem samen opgevangen. De pijn van onze zoon was hevig, maar samen met zijn vader kon ik die pijn dragen. En kon ik er zijn voor mijn zoon. Zowel zijn vader als zijn moeder waren er voor hem.

Uitdaging

Het kan een uitdaging zijn, een goede relatie met je ex. Sterker nog, het kan op momenten onmogelijk lijken. Maar vooral als je kinderen hebt, is het bijna noodzakelijk om die goede relatie wél te krijgen. Heb je steun nodig hierin? Mail vrijblijvend naar info@verdiepjerelatie.nl.

Ben je een ouder die zijn of haar kind niet meer mag zien? Wellicht kan de stichting Dwaze Vaders nog wat voor je betekenen.

Liefs,

Sabine