Ik ben ook onredelijk (soms)

Laat ik maar met de deur in huis vallen: ik kan ook ontzettend onredelijk zijn. Tot grote ergenis van mijn man. Ik beschuldig mijn man dan van allerlei zaken of loop ontzettend te mopperen. Hartstikke onterecht natuurlijk, maar op dat moment voelt het niet zo. Op dat moment lijkt het zelfs even alsof ik gelijk heb. En, het voelt ergens lekker om te vuren.

Mijn man vindt mijn hij-kan-ook-niets-goed-doen gezeik niet zo fijn. Sterker nog, hij ‘vertrekt’. En als ik iets niet fijn vind, is dat het wel. Ik wil juist verbinding. Echt contact. Anders voel ik mij alleen. (En ga ik zelfs anderen om me heen nog meer – figuurlijk – wegduwen, including mijn man. Ja, ik weet het, niet zo handig als ik juist verlang naar ‘samen’, maar hé, ik ben ook maar een mens. En oke, dit is een erfenis uit mijn verleden).

Doe gewoon niet zo moeilijk Sabine, stop met dat gezeik en doe weer normaal, denk je misschien. Maar zo eenvoudig is dat niet. Het gezeik is een bijna onbedwingbare impuls. Voordat ik het goed en wel besef, doe ik het. Het is een automatisch mechanisme in me. Vanaf jongs af aan heb ik niet geleerd om om te gaan met mijn gevoel. In plaats daarvan heb ik geleerd mij vooral te richten op de ander. En dat ‘op de ander richten’ doe ik vooral als ik mij zélf eigenlijk niet goed voel en er bij mij onbewust iets dwars zit. Iets van mezelf. Soms is het bijvoorbeeld een zorg over de kinderen, soms ben ik gestresst door iets van werk, soms voel ik mij alleen, soms ben ik gewoon doodop, soms heb ik ergens pijn in mijn lijf en soms, of eigenlijk vaak, is het onverwerkt verdriet van vroeger. Alleen….dát besef ik me nog niet op het moment dat ik mopperend het huis door loop. Waarom ik dit doe? Waarschijnlijk, maar ook dat besef ik me niet in the heat of the moment, geeft het me een illusoir gevoel van controle. Dan hoef ik niet bezig te zijn met mijn eigen pijn. Handig, niet?

Nou…Ik moet je ook bekennen, zo wil ik helemaal niet zijn. Ik zíe dat ik mijn man kwets ermee, ik zie dat het meer schade aanricht op de lange termijn en dat ik met mijn man geen verbinding voel.

Dit verlangen, het verlangen naar écht contact, échte verbinding, zorgt er bij mij elke keer weer voor dat als ik zo’n onredelijke bui heb, ik mijn humeurigheid ook weer snel kan laten varen. Dan start ik mijn – intussen geoptimaliseerd – mini-zelfonderzoeksprogramma op, voel ik mijn pijn, stress, zorgen etc. en ben ik in een mum van tijd weer de (vrij ;-)) redelijke vrouw die ik wil zijn. Dat is een vrouw die in de eerste plaats weer kan verbinden met zichzelf, en daardoor, ook weer met haar man en kinderen.

Herken je dit als vrouw? En wil jij eigenlijk ook niet zo onredelijk zijn naar je man? Omdat het uiteindelijk ook onzettend alleen voelt? Maar lukt het niet? Neem dan gerust contact met me op. Mail naar info@verdiepjerelatie.nl

Wat nu als je dit leest als man? Hoe ga je om met een onredelijke vrouw? Eigenlijk, maar ik weet uit ervaring dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan, moet jij ook weer verbinden met jezelf. Geef zelf het goede voorbeeld, en je vrouw zal volgen. Wil je hier nog sterker in worden? Mail naar info@verdiepjerelatie.nl 

Sabine

Sabine is relatietherapeut die écht met je meekijkt naar je relatie, vanuit gelijkwaardigheid. Zij claimt niet zelf de ‘perfecte’ relatie te hebben, maar zij weet wel hoe naar, ingewikkeld en alleen een slechte relatie kan voelen. Ze helpt je graag op weg naar meer rust, passie en verbinding.